عقب گرد
یکی از راههای اساسی برای ارتباط بر قرار کردن گفتن و شنیدن و شاید تحمل کردن باشد . حرفم این جاست که بعضی ها در ادبیات خود جایی را برای شنیدن ندارند و فقط باید بگویند و حرف حرف خودشان است و دیگران حق ورود ندارند ،اگر از روی شانس کسی در این ادبیات وارد شد فقط حق گوش کردن را دارد ولا غیر.......... و برخی ها هم منطقشان فقط شنیدن است و زبانی برای گفتن ندارند ........ امروز داشتم با کسی بحث توسعه و سازندگی و سیاست و آزادی وعدالت و ....می کردم که به این موضوع بیشتر پی بردم ،آقا کسی حق انتقاد از فلان کس و فلان ارگان و ....ندارد ! حالا به چه دلیل ؟ به دلیل این که این آقایان خودشان را از امیرالمومنین (ع) هم بالاتر می دانند و.........او که همیشه راه را برای انتقاد باز وتوصیه به این کار می کرد . کمی که به این ادبیات روزمره و کوچه بازاری که امروزه وارد شده از ادبیات کلاسیک سیاسی جامعه است توجه می کردم به قول یکی از دوستان بیشتر پی بردم که می فرمود برخی ها با استفاده از غفلت خودی ها با ایجاد یک نوع ادبیات سلطه گر ،گفتمانی را به راه انداختند که امروز نتیجه اش عدم روحیه انتقاد گری در نخبگان و خودی ها و یا هر کس دیگر و همچنین علیه السلام شدن برخی ها شده است که دیگر کسی حق ورو د به حریم آنها ندارد ودیگر حق انتقاد را ندارد . امروز می بینیم که با وجود توصیه های زیاد اسلام و با عنایت به تاکید رهبر معظم انقلاب این امر مهم به فراموشی سپرده می شود وروز به روز گوش ها شنوایی و زبانها گویایی شان حتی در راه حق را از دست میدهند واین دو عامل مکمل هم زبان و گوش به همراه قوه تشخیص و عامل زمان باعث این غفلت و شاید با کمی دقت خیانت شده است . حرف آخر این که گذشته از این که چه کسانی و چگونه این ادبیات التقاطی را وارد گفتمان انقلاب ما کرده و یا چه گروهها و اشخاص و ایده هایی از این کار نفع میبرند و غفلت و ندانم کاری کدام گروهها و ایده ها این ادبیات محافظه کاری را بوجود آورده است؟ ابن امر بزرگترین زیانش به ادبیات و گفتمان انقلاب و در پی آن به افراد و تفکرات انقلابی خواهد بود و باید فکری کرد مگر نه باعث ساکن شدن و گندیدن است و پویایی را خواهد گرفت. پس برخی باید پنبه ها را از گوششان بکشند و عده زبانشان را باز کنند و حرکت کنند که دیگر پایشان نخوابد و زبانشان نگیرد .... راه انقلاب اسلامی ادامه دارد حفظش تکلیف است .
